Raiden – The Cartographer

Το ντεμπούτο των Raiden αποτελεί παράδειγμα του πώς μια άσχημη παραγωγή μπορεί να «θάψει» ένα σχετικά καλό album.

---

Oberon – Pale Blue Dot

Οι Oberon έχουν καταλάβει την βασική έννοια του progressive ήχου. Να μπορείς να ενώνεις διάφορα είδη, ύφη και σκηνές και να τα προσαρμόζεις όλα στον δικό σου ήχο, στο δικό σου ύφος.

---

Inter Arma – Paradise Gallows

Γιατί έχουν τελειοποιήσει το μείγμα death και black στοιχείων με southern riffs και leads, περασμένα από ένα sludge φίλτρο. Και είναι φανταστικό το αποτέλεσμα.

---

Dodenkrocht – Flesh Tones

Αδυσώπητα σιδηροδρομικά riffs, blast beats και μανιασμένα φωνητικά. Όμως οι Dodenkrocht δεν μένουν μόνο σε αυτά.

---

Blaak Heat – Shifting Mirrors

Το ίδιο το συγκρότημα φαίνεται μπερδεμένο μέσα στις ιδέες του. Το “Taqsim” δεν είναι ταξίμι. Φαντάζομαι, γνωρίζουν ποια η έννοια της λέξης αυτής στη μουσική ορολογία. Το “Ballad Of Zeta Brown” έχει στοιχεία από americana!

---

Lanfear – The Code Inherited

Με το The Code Inherited, οι Lanfear μας παρουσιάζουν ένα album που κρατάει τον ακροατή από την αρχή μέχρι το τέλος του.

---

Paradox – Pangea

Υπάρχει ένα παλιό τραγούδι που λέει «άνθρωποι είμαστε, και σφάλματα κάνουμε». Κοινώς, κάποια λάθη θα τα κάνουμε. Και ίσως κάποια να είναι αναπόφευκτα. Το θέμα είναι όταν συνειδητοποιούμε τα λάθη μας (ή όταν εμφανίζονται μπροστά μας) να τα διορθώνουμε ή (έστω) να φροντίζουμε να μην επαναληφθούν. Γιατί το όνομα των Paradox έχει εμφανιστεί πολλές φορές μπροστά μου. Αλλά δεν είχε τύχει να ακούσω κάτι από αυτούς. Μέχρι τώρα. Οπότε;